Kerst in Kilangala

Een heel rustige tweede kerstdag is een mooie gelegenheid om even op te schrijven hoe het ons gaat. Het kan nog wel even duren voor we de kans krijgen de blog op de site te krijgen want onze internet verbinding is behelpen. Daarvoor moeten we naar het internetcafé in Sumbawanga (35 km).

We zijn nu een dag of tien hier. Aangekomen na een goede reis via Dar es Salaam en Mbeya. Van Mbeya zijn we 15 december opgehaald en in een dag rijden naar Kilangala gebracht. We zijn ondergebracht in een huis, ooit gebouwd door een Nederlander die hier in het scholenbouw project werkte. Het huis was netjes schoongemaakt, een beetje opgeknapt, geschilderd en er hingen nieuwe gordijnen. Het huis is wel een tijd niet bewoond en dat is te merken. Er moet het een en ander opgeknapt en passend gemaakt. We hebben al twee keer lekkage gehad en deuren en ramen moeten geopend en gesmeerd. Het is wel lastig dat we nog geen stroom hebben. De missiepost is aangesloten, maar ons huisje is overgeslagen. Dat moet dus achteraf geregeld. De palen liggen er, er is betaald, maar krijg de mannen maar eens hier. Gelukkig mogen we het solar systeem van Moses, de missie manager, gebruiken omdat zijn huis wel al stroom heeft. We kunnen dus alle laptops, telefoons en modems opladen, maar een koelkast hebben we nog niet en dat is toch wel erg onhandig. Vooral wat vlees en dergelijke betreft.

Zoals gezegd is internet ook niet ideaal. We hebben een modem en een SIM kaart met een bundel, maar het blijft behelpen. DE GSM mast staat ver weg en er is alleen een 2G verbinding beschikbaar. Inloggen duurt een eeuwigheid en dan komt er af een toe een WhatsApp of Facebook berichtje binnen. De laptop gaat helemaal niet. De eerste keer ging mijn computer alle bestanden in het geheugen naar OneDrive uploaden zodat ik in een mum van tijd door de internet tikken heen was.

Net als in Malawi wordt er hier veel gepraat over de klimaat verandering. Het weer is anders als vroeger, zegt men en het heeft inderdaad nog maar weinig geregend. Overdag is het zo’n 25 graden. Er waren wel wat buitjes ’s nachts,dus afgelopen dinsdag maar direct met zaaien begonnen. De ervaringen met de grote zaaimachine die hier staat waren slecht met het mais zaaien. We hebben dus voor het trekken van voortjes gekozen. Zaaien met de hand en met de voet dicht maken. Een heel werk maar voor de kerst was er meer dan 12,5 acre (± 5 ha) klaar. Gister zag ik de eerste kiempjes. Na de kerst zo snel mogelijk verder met mais en bonen zaaien en hopen op wat meer regen.

Voor ons eten zijn we grotendeels afhankelijk van Sumbawanga. In het dorp in de buurt, Kipande, hebben ze alleen wat lokale groente, bier en beltegoed. In Sumbawanga zijn wat kleine supermarktjes waar wel veel te krijgen is, misschien wel meer dan in de supermarkt Shoprite in Zomba. Er is zelfs yoghurt en kaas te koop. Het is wel allemaal heel dorps. Het Islamitische supermarktje waar wij terecht kwamen had niet eens een kassa of rekenmachine. Alles werd ingepakt en tegelijkertijd opgeteld. Als achterdochtige Nederlanders hebben we de tweede keer natuurlijk goed bijgehouden wat de kosten waren en het klopte heel aardig. Brood is wel een punt, ook niet makkelijk vers te houden zonder koeling of diepvries. Gelukkig bakt Jenny, de vrouw van Moses zelf brood en heeft ze al een paar keer een lekker brood voor ons gebakken.

We voelen ons nog wel afhankelijk omdat we om boodschappen te doen een auto van de missie moeten lenen, maar we hopen snel een autootje voor onszelf op de kop te kunnen tikken.

Tanzania

Helemaal in het begin van 2016 schreef ik in een blog over een bezoekje aan een project in het zuiden van Tanzania. Er is daar een zendingspost van het Zeister Zendings Genootschap, met een school, een ziekenhuisje en een klein weeshuis. Het is de bedoeling dat de landbouw op het land van het project wordt opgeschaald zodat de financiële afhankelijkheid van donoren in Nederland en Canada wat kleiner wordt. 

Mijn verlenging van het contract in Malawi doorkruiste ons plan om naar Tanzania te gaan, maar toen we eind juni terugkwamen in Nederland bleek toch dat er nog behoefte was aan onze uitzending naar Kilangala. Het is een project helemaal in het zuiden van Tanzania ongeveer 35 km ten noordwesten van Sumbawanga. De regen in dat gebied wordt binnenkort verwacht dus er was een beetje haast bij ons vertrek. De grond moet klaargemaakt om op tijd te kunnen zaaien.

We hoorden van dit project via VSO, maar de betrokkenheid van VSO zal zich beperken tot de voorbereidingen in Nederland. Dat heeft trouwens nog wel wat voeten in de aarde want er zijn strenge regels om een werkvergunning te kunnen krijgen en pas over een maand of 3, 4 is daar duidelijkheid over. Tot die tijd zullen we op een businessvisum in Tanzania verblijven en zo’n visum is 3 maanden geldig. Dan moet je het land weer uit.

Afstanden zijn ook flink, van Dar-es-Salam naar Kilangala is 1.400 km (21 uur rijden). We proberen dus te vliegen naar Mbeya en dan is het nog maar een uur of 6 rijden. ZZG heeft bemiddeld bij het regelen van een huis. We gaan naar een prachtig huis dat door de eigenaar, die voor het project aan de bouw van de school werkt, niet het hele jaar wordt gebruikt. De tijd dat hij het niet gebruikt kunnen wij erin.

Wereldontvanger

MiFi-router

Onze tijd wordt dus gevuld met de voorbereidingen voor het vertrek dat gepland is op 13 december. We zitten nogal ver van de bewoonde wereld daar, dus ik heb mijn licht opgestoken over een internet verbinding via de telefoon. We hebben nu een MiFi router besteld en hopen zo via de GSM verbinding met het internet te kunnen krijgen. Een MiFi router is een verbeterde dongel waar SIM kaarten van verschillende providers in kunnen en met een betere accu zodat je langer kunt internetten dan met de smartphone. Voor de zekerheid heb ik ook maar een korte golf wereld ontvanger besteld en om die te vinden was helemaal niet zo makkelijk.

Alle vaccinaties zijn weer bijgewerkt: rabies, buiktyphus en een cholera stempel, maar wat doen we met malaria profilax? In Malawi was veel malaria dus daar heb ik keurig iedere week mijn Lariam pil geslikt. Op het malaria verspreidingskaartje van Tanzania is rond het gebied waar wij zitten een witte plek. Precies daar is heel weinig malaria. Prettig natuurlijk, maar om daar te komen moet je wel altijd door malaria gebied dus toch maar besloten om aan de pillen te beginnen. Hoe de verzekering op onze rekeningen zal reageren is nog niet helemaal duidelijk. We hopen wel in Nederland verzekerd te kunnen blijven omdat we vanuit Nederland opereren en in eerste instantie maar voor drie maanden vertrekken.

We hebben heel wat muziek, films en series opgenomen en ook de e-reader is goed gevuld. De vrije tijd komen we daar wel door. We hebben dus een nieuwe blog gestart en hopen jullie zo weer een beetje op de hoogte te houden en jullie reacties en commentaren blijven natuurlijk ook weer van harte welkom. Het blijft natuurlijk wel een beetje spannend, maar dat houdt ons op de been.