De regen was laat dit jaar en het begon te regenen eigenlijk gelijk met onze aankomst. Er waren al zaaizaden en we konden dus meteen beginnen. Al voor onze komst was er geprobeerd de grote MF trekker die hier is te repareren. De hydraulische pomp en de bedrading waren stuk. Dit is een dure reparatie en er moest extra geld voor uit Nederland komen. Er werd een nieuwe pomp besteld in Arusha, maar die bleek niet te passen, waarschijnlijk omdat het niet een origineel onderdeel, maar een goedkopere reproductie uit India was. Die pomp moest dus terug en uiteindelijk moet er een nieuwe hydraulische pomp uit Nairobi komen. We zijn nu bijna zes weken verder en de trekker staat nog steeds stil in de schuur. Het is nog niet duidelijk wanneer hij klaar is. Ik heb al heel wat keren: ‘Volgende week!’ gehoord. Je kunt je afvragen of je onder deze omstandigheden (slechte telefoon en internet verbinding, ver van een grote stad, e.d.) je wel echt afhankelijk van mechanisatie moet maken.
Gelukkig waren er dus al zaden en er was al een flink stuk geploegd en geëgd en met handkracht van vrijwilligers konden we dus de mais zaaien. De gekochte zaden zijn hybriden, goed maar duur. Door het gebruik van deze hybride zaden worden boeren steeds afhankelijker van gepatenteerde zaden van grote zaadbedrijven. Er is in Tanzania zelfs een wet die de verkoop van lokale zaden, dus die boeren zelf oogsten, verbiedt. Wij hebben de laatste 5 acre ingezaaid met zaden die we wel lokaal gekocht hebben, met het plan om daar goede zaden uit te selecteren en die volgend jaar te gebruiken. Als de opbrengst goed is natuurlijk. Het zaad dat we kochten was nogal ongelijk en niet erg schoon, maar de opkomst is uitstekend en voor volgend jaar kunnen we dus zelf hieruit goede zaden selecteren. Er zijn ook zonnebloemzaden gekocht om te zien of we die productie weer leven moeten blazen. We hebben die nog niet kunnen zaaien omdat we daarvoor afhankelijk zijn van het lenen van een trekker en ploeg of van het inhuren van ossen om te ploegen, wat hier nog veel gebeurt. Voor het zaaien van bonen hebben we nog een paar weken de tijd, dat kan later.
De mais kwam goed op maar op enkele stukken werden de zaailingen erg aangetast door aardrupsen. Die worden hier ‘cutworm’ genoemd, wat mij betreft een toepasselijke naam. We hebben lang gedubd of we moesten spuiten en uiteindelijk de meest aangetaste stukken gespoten. Iedereen heeft last en er is niet veel tegen te doen. Ik denk dat het ook te maken heeft met het late zaaien en met het feit dat de grond niet erg schoon was voor het zaaien. De vinder legt eitjes tussen het gras geloof ik.
Na het wieden, ook met de hand, hebben we in twee dagen kunstmest gegeven. Een hele klus waar tussen de 20 en 45 vrijwilligers aan mee hielpen. Allemaal mensen die op de missie werken. Missie werkers, verpleegsters, leerlingen van de vakopleiding, leerkrachten van de kleuterschool. Er wordt flink doorgewerkt samen en aan het einde is er thee met mandazi (Afrikaanse oliebol zonder krenten) of een bord rijst met bonensaus. We hopen dat we ook voor de tweede kunstmestgift een beroep op ze kunnen doen. We moeten die kunstmest nog wel eerst kopen. Er is goedkope, gesubsidieerde kunstmest in het dorp te krijgen, maar niet in grotere hoeveelheden. Er moet dus iemand met wat geld gaan zitten bij de plek waar de kunstmest verkocht wordt en steeds andere kopers vragen een extra zak voor ons aan te schaffen. Dat kost veel tijd.
.
Het is ook het plan om de groenteteelt wat uit te breiden. Er waren al wortelen en kool en nu hebben we ook wat paprika, uien en komkommer gezaaid. Felice helpt ’s middags vaak met het wieden in de groente tuin ook om aan het half uur matig intensief bewegen van Prof Scherder te komen.
.
